AYAZ 6. BÖLÜM

GÜNÜMÜZ

Kenan sahil kenarı küçük sevimli bir köye yerleşmişti. Haftada bir gün kaçırılan oğlunu sormak için ilçeye iniyordu. Yaralarını sarmak için bulunmaz bir yerdi burası onun için. Tam sekiz yıl olmuştu kâbus gibi geçen günlerin üzerinden.

Bir kaç ihtiyar komşusu vardı. Onların yardımıyla bahçeye sebze dikmeyi öğrenmiş, tavuklar satın alıp onlara kümes yapmıştı. Mert ile yapmayı en çok sevdikleri şey olan balık tutmaya çıkıyordu.

İki odalı bir evi vardı. Küçük bahçesi çok sevimli görünüyordu. Bütün herşeyi unutması mümkün değildi fakat acılarını bir nebze dindiriyordu. Burada komşuları köylü ilçede gidip geldikçe tanıştığı birkaç insanla daha iyi hissediyordu.

Günlerden pazartesiydi. Yine Mert'ten bir haber var mı diye sormak için kasabaya inmişti. Ufak tefek alışveriş yapıp kamyonetine atlayıp köye dönecekti. Karakoldan ayrıldı ve ilçe merkezinde bulunan o tek caddede adımlamaya başladı. Her zaman çay içip sohbet ettiği o sahil kenarı çay bahçesine geldi çay söyledi oturdu. Osman abisi çayını aldı yanına geldi.

Masaya oturdular öyle havadan sudan sohbet etmeye başladılar. Osman abi altmışlı yaşlarında seyrek beyaz saçlı kirli sakallı ilçenin sevilen esnaflarındandı. Tahtadan yapılmış çit korkulukların yanında masada oturdular yaklaşık bir saat kadar sohbet sürdü.

Kenan normalde hiç yapmadığı şeyi yaptı. Biri onunla konuşurken gözlerini asla ayırmaz ve sürekli dinlerdi. Bu kez öyle olmadı. Gözü kaldırımda yürüyen o sarı çiçek desenli elbisesiyle yürüyen kadını görünce gözlerini alamadı. Kadın da ona kısa süreli bir bakış attı ve yoluna devam etti.

Kenan beyninden vurulmuş gibiydi. Sanki Buket geçmişti önünden. Kenan'ın kalbi hızla atmaya başladı, nefesi düğümlendi yutkundu. " Abi bana müsaade " dedi ve kalktı. Eve döndü. Akşam olunca yatağına uzandı ve kimdi o kadın diye düşündü durdu.

7. BÖLÜM İÇİN TIKLAYINIZ